UKRYTE PIĘKNO

  

   Przygoda ruszyła wraz z gwizdkiem konduktora. Prowadzi nas prosta żelazna droga. Wielokrotnie mijałam tę stację a dziś jest moim celem. Jest leniwy poranek i ma to swój urok w ciszy pasażerów. W takiej pustce można wiele odkryć. Dziś mam jeszcze jedno szczęście w postaci światła. Bawi się w chowanego i pokazuje ukradkiem skrawki. To one odsłaniają piękno starej zaniedbanej konstrukcji dworcowej.

Nie będę kłamać, cieszę się z tego przywileju bycia jedynym pasażerem. Szybko porzucam przybrany bagaż a rozkoszuję się w tej pokrytej niedoskonałością  piękną duszę. Te stare metale przybierają koronkową formę. Słonce, które prowadzi do zajrzenia przez nie i w nie. Dawno zapomniane kiedyś tak podziwiane. Czy jest jeszcze ktoś kto potrafi je dostrzec?   

Wydają się być kruche a tak mocno się trzymają. Ile dłoni je dotykało, o jej ramy się wspierało. Stary metal pokryty rdzą jak zapis zdarzeń. Martwy świadek wielu zdarzeń. Dziś dla mnie ma wielką duszę i urok. Jest piękny przez zapis czasu i niezatartych jego śladach.

 Jest dreszczyk emocji. Może nawet strach. Jest piękny i zimny. Nie umiem określić myśli. Pustka w głowie, wielki żar w oczach. 

Schodząc w ciemny korytarz czerpię światło z nieba. Znów zapominam się w uroku jej konstrukcji. Kontrast góra- dół. Zmiana światła i widzenia. Wąski korytarz jak tunel prowadzi do wyjścia ale ja jeszcze nie chcę wychodzić. 

Ponieważ nie jestem pasażerem nie muszę spieszyć się. Nie muszę czekać. Mogę być. Wracam na górę i łapię powietrze i światło. Przywilej bycia , świadomość oddechu. 

Chłodny metal i jego brat zimny metal rozpływa się w ciepłym słońcu. Mi skradło serce. Może kiedyś będziesz przejeżdżać tą stacją. Może widzisz inne tak piękne i zapomniane. Może spojrzysz na nie okiem łaskawym i odnajdziesz jakąś przyjazną część. Nie umiem pięknie opisać moich wrażeń ale chce zachęcić Cię do odkrycia ich w Tobie i pięknie wśród nas. 

Zapraszam na stację Vilvoorde